این روزها حتی برای ما، در یک فرهنگ ایرانی اسلامی، نمایش تعزیه سؤالات بسیاری را با خود به همراه دارد. مثل اینکه چرا نقش حضرت زینب را یک مرد بازی می‌کند یا نقش رقیه را یک پسربچه؟ یا چرا شمر و یزید و دیگر شخصیت‌های بد داستان خودشان درباره‌ خودشان بدگویی می‌کنند؟ یا رخت خواب در وسط میدان جنگ چه می‌کند؟ برای همه‌ این سؤالات پاسخ روشنی وجود دارد. ولی چیزی که در بین این سؤالات از همه کمتر به چشم می‌آید و پاسخ دادن به آن سخت‌تر از همه است، این است که اگر تعزیه بیش و پیش از سوگواری، یک «نمایش» است پس «صحنه» آن کجاست؟